Matka Boża Niepokalanego Poczęcia

Najważniejszym świętem szkolnym było obchodzone w dniu 8 grudnia Święto Kupieckie. Ten dzień był jednocześnie świętem Matki Bożej Niepokalanego Poczęcia, która stała się patronką Szkoły Handlowej TSH w Jarosławiu. Uroczystości rozpoczynały się nabożeństwem w kościele parafialnym. Następnie odbywała się uroczysta akademia, na której program składały się utwory muzyczne wykonywane przez orkiestrę szkolną, pieśni w wykonaniu chóru, okolicznościowe przemówienia dyrektora i przedstawicieli środowiska kupieckiego. Podczas akademii prezentowano pieśni i recytacje o tematyce maryjnej.

Ważną datą w dziejach Szkoły Handlowej był dzień 11 maja 1930 r. (niedziela). W tym dniu odbyła się uroczystość poświęcenia i wręczenia sztandaru Szkole. Był on ufundowany przez miejscowych kupców z okazji 10-lecia odzyskania przez Polskę niepodległości. Po mszy w kościele parafialnym odbyła się defilada uczniów przed budynkiem szkoły. Następnie podczas uroczystej akademii, uczniowie złożyli ślubowanie. Po akademii wbijano „gwoździe” do drzewa sztandaru i okolicznościowej tarczy oraz dokonywano wpisów do księgi pamiątkowej.

W dniu 24 maja 1964 r. miała miejsce uroczystość związana z obchodami 40-lecia Szkoły Ekonomicznej. W tym dniu dostosowując się do powojennej rzeczywistości PRL, szkoła otrzymała nowy sztandar, którego uroczyste przekazanie odbyło się w obecności wielu mieszkańców miasta zgromadzonych na Stadionie Szkolnym przy ul. Słowackiego. Program uroczystości obejmował ponadto ślubowanie młodzieży oraz jej przemarsz ulicami miasta pod mury budynku szkolnego. Następnie odbyło się wbijanie „gwoździ” do okolicznościowej tarczy. Dla uczczenia tych uroczystości absolwenci zorganizowali zjazd wszystkich roczników 14 XI 1964r.

Dnia 24 maja 1975r. uroczyście obchodzono 50 rocznicę powstania Szkoły Handlowej. Uroczystość ta powiązana była z aktem nadania Liceum Ekonomicznemu imienia. Patronką szkoły została Maria Dąbrowska. Upamiętniono tę uroczystość wmurowaniem obok głównego wejścia do budynku pamiątkowej tablicy. Po odsłonięciu tablicy odbyło się uroczyste ślubowanie młodzieży, akademia, na program której złożyły się przemówienia dyrektora szkoły, przedstawicieli władz powiatowych i administracyjnych miasta; część artystyczna i spotkania z rocznikami licznie przybyłych absolwentów.

Maria Dąbrowska

Dąbrowska Maria z domu Szumska (1889-1965), powieściopisarka i publicystka.

Urodziła się 6 października 1889 r. w Russowie koło Kalisza. Była dzieckiem pokolenia, którego biografia została napiętnowana klęską powstania styczniowego. Jej ojciec Józef Szumski zarządzał majątkiem ziemskim, matka Ludomira z Gałczyńskich była nauczycielką. Okres dzieciństwa został w jej pamięci jako czas wielkich wzruszeń i doświadczeń. Dała temu wyraz pisząc ”Uśmiech dzieciństwa”. Dzieciństwo trwało do momentu, gdy jako 10 – letnia dziewczynka rozpoczęła naukę w gimnazjum w Kaliszu. Tam w 1904 r. wzięła udział w strajku szkolnym. Po tych wydarzeniach musiała wyjechać na pensję do Warszawy.

W latach 1907-1914 studiowała nauki przyrodnicze, filozofię i socjologię w Lozannie i Brukseli, gdzie włączyła się w nurt działalności niepodległościowej. Tam poznała męża Mariana Dąbrowskiego (działacza Polskiej Partii Socjalistycznej), pobrali się w 1991 r. Następnie podjęła studia w Anglii, wybierając problemy spółdzielczości. Zajęła się pracą publicystyczną i napisała kilka opowiadań.

Do kraju wraca z mężem w przededniu wybuchu I wojny światowej. Podczas wojny była związana z ruchem patriotycznym i ludowym, m.in. jako redaktorka Chłopskiej Sprawy i Polski Ludowej.

W 1916 r. w Warszawie rozpoczyna pracę na Kursach dla dorosłych analfabetów. W wolnej ojczyźnie podejmuje pracę w Ministerstwie Rolnictwa. Jednak w 1924 r. porzuca ministerstwo i poświęca się pisarstwu.

Rok 1925 był okresem przełomowym w jej życiu. Otrzymała nagrodę za „Uśmiech dzieciństwa”, wydaje „Ludzi stamtąd”. W tym roku nagle umiera jej mąż. Wtedy milknie i zaczyna przygotowywać się do swojego największego dzieła.

W latach 1932-34 ukazują się kolejne tomy „Nocy i dni”. Powieść stała się wydarzeniem w literaturze polskiej. Określono ją jako epopeję, która najpełniej ukazała pół stulecia życia polskiego od 1863 r. do 1914r.

W tej powieści znalazła najpełniej swe odbicie filozofia życia Dąbrowskiej, którą można wyrazić słowami jej bohaterów: „Tracić siebie dla drugich to jest właśnie odnajdywanie najprawdziwszego siebie”, czy „Gdziekolwiek się jest, byle się było człowiekiem, dźwiga się za wszystkich losy świata”.

Twórczość pisarki została zahamowana przez wojnę. W ciągu okupacyjnych lat brała udział w Kulturalnych akcjach konspiracyjnych, pisywała w prasie podziemnej, uczestniczyła w akcjach pomocy dla Żydów. Powstanie Warszawskie w 1944 r. zastało pisarkę w jej mieszkaniu na Polnej. Po kapitulacji miasta znalazła się w Zduńskiej Woli.

Po powrocie do Warszawy rozpoczął się w życiu Dąbrowskiej nowy okres. Z nową energią rozpoczęła pracę pisarską, publicystyczną i społeczną w kraju i za granicą. W 1946 r. otrzymała Złoty Krzyż Zasługi, a w 1952 r. Krzyż Oficerski Odrodzenia Polski, zaś w 1954 r. Krzyż Komandorski z Gwiazdą. Zmęczona pracą zamieszkała w Komorowie pod Warszawą. Ciężka choroba pokonała pisarkę 19 maja 1965 r., pochowana została w Alei Zasłużonych na Powązkach.